25η Μαρτίου 1821 '' Ένα από τα πιο λαμπρά γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας.''

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ

Η επανάσταση των Ελλήνων το 1821 είναι ένα από τα πιο λαμπρά γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας κατά την απόφαση και όχι κατά το αποτέλεσμα και τις συνέπειές του. Στο παρελθόν η επέτειος πανηγυριζόταν κατά τρόπο υποκριτικό χωρίς διάθεση προσέγγισης προς το πνεύμα των πρωτεργατών της. Κατά τα τελευταία έτη έχουμε επίθεση εκ μέρους των εθνομηδενιστών, προκειμένου να αμαυρωθεί ακόμη και η μνήμη αυτών και να σπιλωθεί η Εκκλησία, της οποίας ο ρόλος προβάλλεται από τους εχθρούς του έθνους ως εθνομειοδοτικός!

Τόσο οι αστοί, όσο και οι μαρξιστές ιστορικοί, υλιστές όντες, επιχειρούν να δώσουν ερμηνεία των ιστορικών συμβάντων με βάση τα υλικά κίνητρα σερνόμενοι από την ερμηνεία των ιστορικών συμβάντων στη Δύση και ιδιαίτερα της γαλλικής επανάστασης. Οι εθνομηδενιστές έχοντας ξεπεράσει κατά πολύ σε πάθος τους προηγούμενους ιστορικούς επιχειρούν την κατεδάφιση των πάντων στην υπηρεσία όντες της νέας τάξης πραγμάτων. Ας εξετάσουμε τα πράγματα με νηφαλιότητα, χωρίς φόβο, δηλαδή, και χωρίς πάθος.

Το Γένος μας, συνηθίζουμε να λέμε, παρέμεινε υπόδουλο επί 400 έτη. Παραβλέπουμε ότι περιοχές του είχαν ήδη κατακτηθεί κατά τον 11^οαιώνα (Καππαδοκία) και τα έτη δουλείας είχαν ξεπεράσει τα 800 κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών και ότι η Βόρεια Ελλάδα παρέμεινε κατακτημένη περί τα 530 έτη. Στις κατακτηθείσες περιοχές υπήρξε έντονος εξισλαμισμός, με συνέπεια να αλλοιωθούν τα χαρακτηριστικά των κατακτητών, που ήταν μογγολικής καταγωγής. Ο εξισλαμισμός ερμηνεύεται κατά τρόπο ικανοποιητικό από τις υλιστικές σχολές ιστορικής ανάλυσης. Το κίνητρο ήταν οικονομικό. Πρώτοι εξισλαμίστηκαν οι οικονομικά ισχυροί, προκειμένου να διατηρήσουν μεγάλο μέρος της περιουσίας τους. Ακολούθησαν και οι οικονομικά ανίσχυροι, προκειμένου να αποφύγουν τον κατατρεγμό του υποδούλου. Η άποψη ότι οι εξισλαμισμοί κατά κανόνα υπήρξαν βίαιοι δεν έχει ισχυρά ιστορικά ερείσματα ούτε κατά την πρώιμη ούτε κατά την όψιμη τουρκοκρατία. Το ερώτημα που δεν τίθεται όμως και δεν απαντάται είναι: Γιατί δεν εξισλαμίστηκαν όλοι; Γιατί παρέμειναν τόσοι χριστιανοί πριν από τη γενοκτονία, που επιχείρησαν οι Νεότουρκοι στη Μικρά Ασία; Για να απαντήσουν πρέπει να έλθουν σε σύγκρουση με την υλιστική φιλοσοφία, στην οποία εδράζεται η κατ' αυτούς ερμηνεία της ιστορίας. Αλλά η υλιστική φιλοσοφία θεωρεί τη θρησκευτική πίστη ως κοινωνικό επιφαινόμενο και, συνεπώς για τους υλιστές ιστορικούς είναι αναμενόμενο να εκλείψει, όταν οι κοινωνικές συνθήκες μεταβληθούν δραματικά. Στην περίπτωση των Ρωμηών όμως δεν έχουμε πίεση για άρνηση του Θεού, όπως στον διωγμό κατά νεότερους χρόνους, αλλά για δέλεαρ προς μεταστροφή σε άλλη θρησκεία. Άραγε να μην ήταν δραματική η μεταβολή των συνθηκών των υποδούλων κατά την τουρκοκρατία, γι' αυτό και άντεξαν, όσοι άντεξαν; Την ωραιοποίηση της τουρκοκρατίας επιχειρούν οι αποδομητές της ιστορίας μας, οι οποίοι θεωρούν ως φυσιολογικό πρόσωπο αυτό του προδότη της πίστης και της πατρίδας, επειδή βρίσκουν στις ενέργειές του το οικονομικό κίνητρο, και αγνοούν προκλητικά τον άλλο, που θυσιάζει διαχρονικά και τη ζωή του γι' αυτές, επειδή το κίνητρό του είναι ανερμήνευτο από την ιδεολογία τους! Αλλά ανερμήνευτη υλιστικά είναι ακόμη και η άρνηση υπογραφής δήλωσης από κομμουνιστές, οι οποίοι προτιμούσαν να υποφέρουν στα ξερονήσια!

Η Εκκλησία, παρ' όλες τις αδυναμίες του σώματός της, κατάφερε και συγκράτησε αρκετά παιδιά κοντά της. Αντί να αναγνωρίσουν τη συμβολή της στη διατήρηση του Γένους, έχουμε κατά τις τελευταίες δεκαετίες ενορχηστρωμένη τη συκοφαντική σε βάρος της επίθεση με την κατηγορία ότι υποτάχθηκε στον κατακτητή, για να διατηρήσει τα προνόμιά της! Δοκιμάζουν άγρια χαρά όλοι οι εχθροί της Εκκλησίας ιστορικοί προβάλλοντας σκάνδαλα μελών της Εκκλησίας, ενώ θάβουν κυριολεκτικά κάθε προσφορά της. Κατ' αρχήν για τους βάλλοντες κατά της Εκκλησίας εθνοκεντρικούς Νεοέλληνες υπενθυμίζουμε: Ο υπόδουλος πρόγονός μας αγνοούσε παντελώς τους όρους ισλάμ και εξισλαμισμός. Για κάθε εξισλαμισμένο έλεγε: «Αυτός τούρκεψε». Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο αρνησίθρησκος χανόταν και για το Γένος. Τι πρόσφερε λοιπόν η Εκκλησία στο έθνος; Κράτησε κοντά της όσα παιδιά της άντεξαν τις δοκιμασίες της δουλείας, ώστε, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου αυτά να επαναστατήσουν. Αν είχαν εξισλαμιστεί όλοι, θα είχε υπάρξει επανάσταση; Ας ερευνήσουν οι εμπαθείς εχθροί της Εκκλησίας τη στάση των εξισλαμισμένων Βαλαάδων της Δυτικής Μακεδονίας κατά τον αγώνα. Στρατεύτηκαν αυτοί στο πλευρό των κατακτητών! Ακόμη και οι μεταστραφέντες στον καθολικισμό στις ενετικές κτήσεις ομογενείς μας απείχαν από τον αγώνα. Βέβαια υπήρξαν άνανδροι, δειλοί, ακόμη και προδότες στο σώμα της Εκκλησίας. Η στάση τους δεν ερμηνεύεται με το οικονομικό κριτήριο, της φιλαργυρίας (σιμωνιακοί κληρικοί) ή της ιδιοτέλειας και δειλίας (κληρικοί και λαϊκοί), καθώς στόχος των εμπαθών ιστορικών δεν είναι να ερμηνεύσουν τα συμβάντα, αλλά να πλήξουν την Εκκλησία.

Και ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και ο λαός επαναστάτησε με το σύνθημα «ελευθερία ή θάνατος»! Και έφθασαν πολυμαθείς ιστορικοί να καταγγείλουν τους αγωνιστές ότι δεν ήξεραν γιατί αγωνίστηκαν. Τι κι αν όλοι τους βροντοφώναξαν «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία»; Τι κι αν δεν υπήρξε σημαία επαναστατικού σώματος χωρίς το σημείο του σταυρού; Τι κι αν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης τόνισε ότι η δική μας επανάσταση δεν μοιάζει με τις άλλες (στην ουσία με την άλλη, τη γαλλική); Ήλθαν αυτοί οι γραμματιζούμενοι να κάνουν γνωστό στους απογόνους τους, τους πολίτες του νεοελληνικού κράτους, αυτό που αγνοούσαν οι πρωταγωνιστές της εποποιίας! Ο αγώνας ήταν ταξικός, όπως και κάθε αγώνας στην ιστορία! Το κίνητρο ήταν οικονομικό! Ποια πατρίδα και ποια πίστη, ωρύονται οι εθνομηδενιστές. Εκείνοι οι αγράμματοι δεν γνώριζαν ποιοι ήσαν. Οι ελευθερωτές τους, οι «μεγάλες δυνάμεις» δηλαδή, τους έμαθαν ποιοι είναι! Οι Ανατολίτες τους αποκαλούσαν Ρουμ και Γιουνάν, οι Δυτικοί Γραικούς, αλλά οι ίδιοι δεν γνώριζαν ποιοι ήσαν! Τι κι αν δηλώνει ο Μακρυγιάννης ότι πολέμησαν για τις αρχαιότητες, που ήσαν διάσπαρτες στη γη μας και τις οποίες εποφθαλμιούσαν τότε και τώρα εποφθαλμιούν οι βάρβαροι Ευρωπαίοι.

Η μόνη αλήθεια πάντως είναι ότι δεν μας απελευθέρωσαν τα αίματα των αγωνιστών, αλλά τα συμφέροντα των «μεγάλων». Μας απελευθέρωσαν από τους Τούρκους, για να μας έχουν σκλάβους τους οικονομικούς! Όλοι εκείνοι, που ήσαν πρόθυμοι να τεθούν, με το αζημίωτο, στην υπηρεσία των δυνατών διαφέντεψαν τον έρμο αυτόν τόπο, από τότε που μας έβαλαν και δολοφονήσαμε τον πρώτο κυβερνήτη μας, τον λαμπρό Καποδίστρια. Όλοι αυτών οι ενέργειες ερμηνεύονται κατά τρόπο ικανοποιητικό από την υλιστική φιλοσοφία της ιστορίας: Το κίνητρό τους είναι οικονομικό.

Αλλά γιατί να δυσανασχετεί ένας λαός από τις εξελίξεις, που τον οδηγούν στην ένδεια και τον καθιστούν αντικείμενο λοιδορίας των «μεγάλων»; Αν πιστεύουμε ότι μοναδικό κίνητρο των ανθρωπίνων ενεργειών είναι το οικονομικό, τότε δικαιώνουμε όλους εκείνους, που ξεπουλούν την πατρίδα στους ξένους! Αν σήμερα φαντάζει το σύνθημα «ελευθερία ή θάνατος» ανόητο και παρωχημένο, καθώς εμείς ζούμε σε κοινωνία, στην οποία οι συνθήκες έχουν μεταβληθεί σαρωτικά σε σχέση μ' εκείνες της τουρκοκρατίας, τότε, ας μη κλαιγόμαστε: Είμαστε άξιοι όχι βέβαια της μοίρας μας, αλλά των συνεπειών εκ των επιλογών μας να θεωρούμε τη θρησκευτική πίστη ανώφελη και την πατρίδα απολίθωμα του παρελθόντος σερνόμενοι πίσω από αυτούς που απώλεσαν την πρώτη και είναι πρόθυμοι να εκποιήσουν τη δεύτερη.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

Τ α έ θ ι μ α τ η ς Σ α ρ α κ ο σ τ ή ς

Η Σαρακοστή

Τ α   έ θ ι μ α   τ η ς   Σ α ρ α κ ο σ τ ή ς                      Σαρακοστή είναι το διάστημα των σαράντα ημερών που αρχίζει από τηνΚαθαρά Δευτέρα και τελειώνει την Κυριακή των Βαΐων.        Η Σαρακοστή του Πάσχα είναι η μεγαλύτερη και αυστηρότερη. Οι σαράντα αυτές μέρες, είναι μέρες αυστηρής νηστείας. Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής οι νοικοκυρές καθάριζαν και ασβέστωναν τα σπίτια και έκαναν διάφορες προετοιμασίες για το Πάσχα.                      (  γράφει η Βίκυ Σάββα )         Παλιά δεν υπήρχαν ημερολόγια για να μετρούν τις μέρες που έκαναν νηστεία , έτσι έφτιαξαν την κυρά-Σαρακοστή, συνήθως από χαρτόνι, που παρίστανε μια γυναίκα χωρίς στόμα (λόγο νηστείας), με σταυρωμένα χέρια (από τις πολλές προσευχές) και με 7 πόδια (όσες και οι εβδομάδες μέχρι το Πάσχα). Κάθε Σάββατο της αφαιρούσαν ένα πόδι. Το Μεγάλο Σάββατο έκοβαν το τελευταίο πόδι.                                                                                                                                     Σε μερικά μέρη της Ελλάδας η κυρά Σαρακοστή ήταν φτιαγμένη από ζυμάρι (αλεύρι, αλάτι και νερό), ή φτιαγμένη από πανί και γεμισμένη με πούπουλα. Κυρίαρχος όρος της Σαρακοστής είναι η συγγνώμη. "Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι η απελευθέρωσή μας από τή σκλαβιά τής αμαρτίας από τή φυλακή τού "κόσμου τούτου"...                            Η Μεγάλη Σαρακοστή έχει μερικές μέρες με ιδιαίτερη σημασία: Το Σάββατο της πρώτης εβδομάδας της νηστείας είναι αφιερωμένο στο θαύμα των κόλλυβων του μεγαλομάρτυρα Θεοδώρου του Τήρωνος. Θαύμα που βοήθησε τους Χριστιανούς της Κωνσταντινούπολης, να τηρήσουν την νηστεία, που προσπάθησε με δόλια μέσα να μολύνει ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου, Ιουλιανός ο Παραβάτης. Ο αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης είδε σε όνειρο τον μεγαλομάρτυρα Θεόδωρο, ο οποίος του φανέρωσε τις προθέσεις του Ιουλιανού και τον συμβούλεψε αντί των αρτύσιμων φαγητών να φτιάξουν και να φάνε ως τροφή, οι χριστιανοί, κόλλυβα. Έτσι φτιάχνοντας και μοιράζοντας κόλλυβα, θυμόμαστε και τιμούμε κάθε χρόνο το θαύμα του μεγαλομάρτυρα Θεοδώρου. Η Α Κυριακή των νηστειών, είναι η Κυριακή της Ορθοδοξίας. Γιορτάζουμε την αναστύλωση των αγίων και σεπτών εικόνων από την αυτοκράτειρα του Βυζαντίου Θεοδώρα το 843μ.Χ. Η Β Κυριακή των νηστειών είναι αφιερωμένη στην μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης (14ος αιώνας). Ο Άγιος Γρηγόριος υπήρξε κορυφαίος διδάσκαλος των ορθοδόξων δογμάτων και πολέμιος των αιρέσεων. Η Γ Κυριακή των νηστειών, είναι η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Αυτή η ημέρα είναι αφιερωμένη στον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό, το σύμβολο της πίστης μας. Ημέρα που οι πιστοί παίρνουν δύναμη να συνεχίσουν την πορεία τους, την νηστεία, που θα τους οδηγήσει στην Ανάσταση του Κυρίου. Η Δ Κυριακή των νηστειών, είναι ημέρα που τιμάται η μνήμη του Αγίου Ιωάννη, συγγραφέα της Κλίμακας. Η κλίμακα είναι ένα βιβλίο με ομιλίες του Αγίου Ιωάννη. Αντικείμενο των ομιλιών αυτών είναι τα σκαλοπάτια της πνευματικής ανάβασης των Μοναχών, μέσα από την προσωπική τους άσκηση. Η ημέρα Τετάρτη της 5ης εβδομάδας της Μεγάλης Σαρακοστής είναι η Τετάρτη του Μεγάλου Κανόνος. Συγγραφέας και συνθέτης του Μεγάλου Κανόνα είναι ο Άγιος Πατέρας μας Ανδρέας, ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης. Μέσα στα 250 τροπάρια που τον απαρτίζουν, έχει συγκεντρώσει τις ιστορίες από τον Αδάμ έως και την Ανάληψη του Κυρίου. Καλεί δε κάθε έναν από εμάς, να παραδειγματιζόμαστε από αυτές, να μιμούμαστε τα καλά και να αποφεύγουμε τα άσχημα που έπραξαν οι πρόγονοι μας. Την Παρασκευή της ίδιας εβδομάδας είναι ο Ακάθιστος Ύμνος. Ημέρα αφιερωμένη στην Παναγία που στέκει πάντα βοηθός των Χριστιανών σε περιόδους ειρήνης ή πολέμου. Εορτάζουμε τα θαύματα που έκανε η Παναγία προστατεύοντας την Βασιλεύουσα από λαούς που ήθελαν να την κυριεύσουν. Μετά από μια τέτοια νίκη ο λαός της Κωνσταντινούπολης, όρθιος (ακάθιστος) ευχαρίστησε την Θεομήτορα ψάλλοντας. Θυμούμενοι αυτό το γεγονός, ευχαριστούμε κι εμείς με την σειρά μας την Παναγία ψάλλοντας όρθιοι. Η Ε Κυριακή των νηστειών, είναι αφιερωμένη στην μνήμη της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Η Οσία, από ηλικία 12 ετών ακολουθούσε έναν ιδιαίτερα έκλυτο βίο. Σε ηλικία 30 ετών, ήρθε σε επαφή με τον Χριστιανισμό, μετανόησε και προσκύνησε. Την υπόλοιπη ζωή της, 47 έτη, ασκήτεψε στην έρημο. Την ημέρα αυτή καλούνται όλοι να μιμηθούν το παράδειγμα της και να έρθουν πιο κοντά στον Χριστό μετανοώντας για τις αμαρτίες τους. Το Σάββατο πριν την Μεγάλη Εβδομάδα είναι το Σάββατο του Λαζάρου. Ημέρα αφιερωμένη στο θαύμα της ανάστασης του Λαζάρου από τον Χριστό. Τελευταία Κυριακή της Μεγάλης Σαρακοστής, είναι η Κυριακή των Βαΐων. Είναι ημέρα αφιερωμένη στην θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα από την Βηθανία. Τότε ο λαός υποδέχθηκε το Χριστό με επευφημίες και με «βάϊα φοινίκων», από τα οποία πήρε και το όνομα της αυτή η ημέρα. Όλες οι Κυριακές του Τριωδίου έχουν μία συγκεκριμένη ονομασία και αποτελούν μια αλληλουχία γεμάτη νοήματα και μηνύματα. Οι Κυριακές του Τριωδίου είναι: • Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου • Κυριακή του Ασώτου • Κυριακή της Απόκρεω • Κυριακή της Τυροφάγου • Α’ Νηστειών: Κυριακή της Ορθοδοξίας • Β’ Νηστειών: Γρηγορίου του Παλαμά • Γ’ Νηστειών: Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως • Δ΄ Νηστειών: Ιωάννου της Κλίμακος • Ε’ Νηστειών: Μαρίας της Αιγυπτίας • Κυριακή των Βαΐων Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής δεν τρώμε κανένα ζωικό προϊόν, με εξαίρεση την 25η Μαρτίουκαι την Κυριακή των Βαΐων που τρώμε ψάρι.        Κ Α Λ Η    Σ Α Ρ Α Κ Ο Σ Τ Η           (  γράφει η Βίκυ Σάββα  )

Δεν επιτρέπεται οι Χριστιανοί να παρακολουθούν καρναβάλια ή να συμμετέχουν σ' αυτά με οποιονδήποτε τρόπο!

Μ.Σ. ἐκπ/κός

ΕΧΟΥΝ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ;

Ή ΕΧΟΥΝ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΓΑΝΙΣΜΟ ΤΗΝ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ

ΚΑΙ ΤΑ ΕΘΙΜΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ;

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΑ ΧΩΡΙΣ ΜΑΣΚΕΣ

Ἐτυμηγορία τῆς λέξης ( πιθανές καί ἐπικρατοῦσες ἐρμηνεῖες ):

1.   carne= κρέας  καί vale=γειά σου
2. carne= κρέας  και levare=αἴρω-σηκώνω ( δηλαδή ἀναιρῶ, ἀπέχω, ἐγκαταλείπω
3.  Κάρνεια: ἀρχαία εἰδωλολατρική ἐορτή γιά νά τιμήσουν τόν «Θεό» Κάρνειο Ἀπόλλωναλόγῳ ὅμως διαφορετικῆς ἐποχῆς ἐορτασμοῦ καί ἀπουσίας μασκαρέματος, θεωρεῖται λιγότερο πιθανή αὐτή ἡ ἐκδοχή ).
4. Κάρνος=τράγος, βόσκημα, πρόβατον ( σύμφωνα μέ τόν λεξικογράφο Ἡσύχιο ). Συνδυάζεται μέ τόν ἀρχαῖο χοροπηδηχτό χορό τῶν  ἀρχαίων «Θεῶν» Σατύρων ( οἱ ὁποῖοι ὀργίαζαν, ἐξ οὗ καί ὁ λαός ὀνομάζει Σάτυρο ἕναν ἄνθρωπο πού ἐπιδίδεται σέ κραιπάλες ). Κι ὅπως χοροπηδοῦνε οἱ τράγοι, ἔτσι καί οἱ Σάτυροι, ἔτσι καί οἱ συμμετέχοντες στούς καρναβαλικούς χορούς καί στίς καρναβαλικές παρελάσεις
5.  corn=κέρατο καί Vaal ἤ Βῆλος=ἀρχαῖος αἱμοσταγής βοϊδόμορφος «Θεός». Ἄρα τό καρναβάλι σημαίνει «βοϊδοκέρατο» εἰρωνικά, γιά νά θυμίζει τή νίκη τῶν αἰγοπροβατοτρόφων κατά τῶν βοϊδοτρόφων καί τοῦ «Θεοῦ» Βάαλ στήν ἀρχαιότητα. Ἐπίσης ποιός ἄλλος, κατά σύμπτωσιν… παρουσιάζεται μέ κέρατα;…Μήπως ὁ διάβολος;…
6. corn=κέρατο καί leyalem=ἀποχή ἀπό τό κρέας.
7. carrus=κάρο καί navalis=ναυτικό ( δηλαδή ναυτικό ἀμαξίδιο ). Παραπέμπει στήν ἐμφάνιση τοῦ «Θεοῦ» Διόνυσου στά Διονυσιακά Συμπόσια-ὄργια, ὁ ὁποῖος ἐρχόταν πάντοτε μέ τροχοφόρο καράβι.[i].

Ἡ εἰρωνεία τοῦ ὅλου θέματος εἶναι ὅτι τήν περίοδο τῶν Ἀποκρεῶν ἐνῶ σύμφωνα μέ τήν ἐτυμολογία τῆς λέξης «Ἀπό-κρέας», ἀλλά καί σύμφωνα μέ τίς πιό πάνω ἑρμηνεῖες τῆς λέξης «καρναβάλι» (βλ. ἑρμην. 1, 2, 6) πού σημαίνει ἀποχή ἀπό τό κρέας), ἀρχίζει ἡ περίοδος τῆς νηστείας, μιά περίοδος κατά τήν ὁποία ὁ πιστός ἐντείνει τίς προσπάθειές του στόν ἀγώνα τῆς ἐγκράτειας καί στόν ἀγώνα κατά τῶν παθῶν, ἀντίθετα κατά τήν περίοδο αὐτή («Καρναβάλι») ἔχουμε φαγοπότια ἀλλά καί ἄλλες ἀκόλαστες δραστηριότητες πού θά παραθέσουμε πιό κάτω.

Μέ ποιούς τρόπους «ἑορτάζεται» τό Καρναβάλι; Μέ:

1.  Μεταμφιέσεις καί ψέματα
2. Γύμνια καί ἔλλειψη αἰδοῦς
3. Προκλητικές συμπεριφορές
4. Χορούς καί μάλιστα συχνά ἔξαλλους
5.  Ἀσύδωτο φαγοπότι
6. Μέθες    
7.  Ξενύχτια-ξεφαντώματα
8.  Πειράγματα
9. Βωμολοχίες
10. Ἄσεμνες μουσικές καί θεατρικές παραστάσεις - ἐκδηλώσεις
11. Ἀναβίωση ἀρχαίων παγανιστικῶν ἐθίμων
12. Καθίβρυση-γελοιοποίση τῶν Ἱερῶν καί Ὅσιων σέ πάμπολες περιπτώσεις
13. Καί ὅλα τά πιθανά παρελκόμενα ὅλων αὐτῶν, μέ συνήθεις, σέ ἐξέχουσα θέση, τίς σαρκικές ἀκολασίες.

Καρναβάλι καί Ἀρχαία Ἑλλάδα:

 «Στήν Ἀρχαία Ἑλλάδα ἀπό τό μεσοχείμωνο μέχρι τήν ἄνοιξη, τελοῦντο πρός τιμήν τοῦ Διόνυσου ἤ Βάκχου οἱ Διονυσιακές ἤ Βακχικές  γιορτές. Ὁ Διόνυσος ἦταν κατ’ ἐξοχήν «Θεός» τῶν λαϊκῶν στρωμάτων, προστάτης τοῦ ἀμπελιοῦ καί τοῦ κρασιοῦ, σύμβολο τῆς χαρᾶς, τῆς ζωῆς καί τοῦ ἀχαλίνωτου κεφιοῦ. Στη διάρκεια τῶν διονυσιακῶν γιορτῶν, οἰ ὀπαδοί τοῦ Διονύσου φοροῦσαν δέρματα ζώων, ἄλειφαν τό πρόσωπό τους μέ τήν τρυγία ( κατακάθι τοῦ κρασιοῦ ) καί στεφανώνταν μέ κισσό, τό ἀειθαλές ἱερό φυτό τοῦ Διόνυσου καί προσπαθοῦσαν νά ἔχουν τήν  μορφή Σατύρων πού ἔμοιαζαν μέ τράγους. Στίς διονυσιακές γιορτές τραγουδοῦσαν τό «Διθύραμβο», οἱ μαλλιαροί σάτυροι χορευτές μεταμφιεσμένοι σέ «γάστρωνες» ( κοιλαράδες ), δαιμονικές φιγοῦρες θά λέγαμε, ἔτσι ὅπως τούς βλέπουμε στίς παραστάσεις τῶν διαφόρων ἀγγείων τῆς ἀρχαιότητας. Ὁ Ἀριστοτέλης στήν «ποιητική» του ἀναφέρει ὅτι ἡ κωμωδία προέρχεται ἀπό τόν «κῶμο» ἤ «κώμη» πού ἦταν ἡ συντροφιά μεθυσμένων πού τραγουδοῦσαν τά «φαλλικά», δηλαδή πειραχτικά καί βωμολοχικά τραγούδια. Οἱ παρέες αὐτές τῶν μεθυσμένων περιφέρονταν στούς δρόμους τῆς πόλης ἤ τοῦ χωριοῦ καί πετοῦσαν αἰσχρολογίες στούς συντοπίτες τους. Ἐπίσης, ἀνάλογες παρέες τριγυρνοῦσαν μέ ἄμαξες καί ξεστόμιζαν ἕνα σωρό βωμολοχίες καί αἰσχρά ἀστεῖα ( ἀπό ἐκεῖ ἔχει μείνει καί ἡ γνωστή φράση: «θά ἀκούσεις τά ἐξ’ ἀμάξης»)! Πρός τιμήν τοῦ Διονύσου τελοῦνταν 4 γιορτές: α) Τά μικρά ἤ κατ’ ἀγρούς Διονύσια, β) Τά Λήναια, γ) Τά Ἀνθεστήρια καί δ) Τά μεγάλα ἤ ἔν ἄστει Διονύσια. Τά Ἀνθεστήρια πού τελοῦνταν τό μῆνα Ἀνθεστηριῶνα ( ἀπό 18 Φεβρουαρίου – 17 Μαρτίου περίπου ), ἦταν ἡ ἀρχιαότερη ἀπό τίς βακχικές γιορτές καί κρατοῦσαν 3 μέρες. Τήν 2η μέρα γινόταν μιά πομπή πού συνέδευε τόν Διόνυσο, ἀνεβασμένο σέ ἕνα ἅρμα πού εἶχε σχῆμα πλοίου, τά μέλη τῆς ἀκολουθίας φοροῦσαν μάσκα. Τόν ρόλο τοῦ Διόνυσου ἔπαιζε ὁ ἄρχων βασιλεῦς. Στά σημερινά χρόνια ὑποκατάστατο τοῦ Διόνυσου θεωρεῖται ὁ βασιλιάς καρνάβαλος ( καί ἡ ἀρχαία πομπή βέβαια εἶναι ἡ σημερινή παρέλαση )».[i]

Καρναβάλι καί Χριστιανισμός:

«Ἀπό τήν ἀρχή ἡ Χριστιανική Ἐκκλησία στάθηκε ἀντίθετη καί ἐπικριτική σέ ὅλες αὐτές τίς γιορτές τῆς ἀχαλίνωτης ἀκολασίας καί κραιπάλης.

Μάλιστα, ὁ Ἅγιος Τιμόθεος, μαθητής τοῦ Ἀπ. Παύλου καί Ἐπίσκοπος Ἐφέσσου, κατά τήν παράδοση, ὑπέστη στήν Ἔφεσσο ἐπί αὐτοκράτορα Δομιτιανοῦ μαρτυρικό θάνατο ἀπό τούς ἐξαγριωμένους ὄχλους τῶν εἰδωλολατρῶν, ἐπειδή σέ κάποια γιορτή αῆς Ἀρτέμιδος τῆς Ἐφεσσίας, «καταγώγιον ὀνομαζομένην», κατέκρινε τά ὄργια τῶν ἐορταστῶν..

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος στήν Α’ ἐπιστολή του (62μ.Χ) γράφει χαρακτηριστικά «καί διά τοῦτο παραξενεύονται ὅτι σεῖς συντρέχετε μέ αὐτούς εἰς τήν αὐτήν ἐκχείλισιν τῆς ἀσωτίας καί σᾶς βλασφημοῦσιν» · ( Πέτρου Α' 4:4 ),

ἐνῶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν ἐπιστολή του πρός Γαλάτας ( 58 μ.Χ. ) ἀναφέρει ὡς ἔργα τῆς σαρκός τίς: «μέθαι» καί τίς «κῶμαι, ὅπου «κώμη»= εἶναι ἡ θορυβώδης πορεία διασκεδαστῶν ἐπί τῆ ἐρορτῇ θεοῦ τινός».

Κατά τό 2ο αἰῶνα ὁ  Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεῦς μιλάει γιά τούς σύγχρονούς του, τούς για ''γελοίως κατά τας πομπάς σχηματιζομένους" καί τόν 4ο αἰῶνα ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος επιτίθεται κατά τῶν χριστιανῶν γιά τήν "ἀκαταγέλαστον κωμωδίαν" νά καταστρέφουν τό πρόσωπό τους σύμφωνα μέ εἰδωλολατρική συνήθεια, ἐνδύοντας γυναῖκες μέ ἀνδρικά ροῦχα..

Ὅτι καί τόν ἐπόμενο αἰῶνα συνεχίζονταν οἱ μεταμφιέσεις, μαρτυρεῖ ὁ   62ος κανόνας τῆς ἐν Τρούλλῳ Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος καταδικάζει τίς μεταμφιέσεις καί τίς μάσκες, ὅπως καί τούς χορούς καί τούς ἀστεϊσμούς, πού ἐλάμβαναν χῶρα σέ παρόμοιες καρναβαλικές ἐορτές τοῦ παρελθόντος, καί ἐπι­βάλλει στούς κληρικούς πού μετέχουν, τήν ποινή τῆς καθαιρέσεως, στούς δε λαϊκούς τήν ποινή τοῦ ἀφορισμοῦ: «Τάς οὔτω λεγομένας Καλάνδας, καί τά λεγόμενα Βοτά, καί τά καλούμενα Βουμάλια...κατά τι ἔθος παλαιόν καί άλλότριον τοῦ τῶν Χριστιανῶν βίου, ἀποπεμπόμεθα, ὁρίζοντες μηδένα ἄνδρα γυναικεῖαν στολήν ἐνδιδύσκεσθαι ἤ γυναῖκα τήν ἀνδράσιν ἀρμόδιον, ἀλλά μήτε προσωπεῖα κωμικά ἤ σατυρικά ἤ τραγικά ὑποδύεσθαι· μήτε τό τοῦ βδελυκτοῦ Διονύσου ὄνομα τήν σταφυλήν ἐκθλίβοντος ἐν τοῖς ληνοῖς ἐπιβοᾶν.... Τούς οὐν ἀπό τοῦ νῦν τί τῶν προειρημένων ἐπιτελεῖν ἐγχειροῦντας, ἐν γνώσει τούτων καθισταμένους, τούτους, εἰ μέν κληρικοί εἴεν, καθαιρεῖίσθαι προστάσσομεν, εἰ δε λαϊκοί, ἀφορίζεσθαι».

 Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ( 349-407μ.Χ. ), ἀναφερόμενος στό ἐπιχείρημα ὅτι μέ τίς ἐκδηλώσεις διασκεδάζουν καί εὐφραίνονται οἱ ἄνθρωποι, ξεφεύγουν ἀπό τήν καθημερινότητα, ἀπαντᾶ ὅτι αὐτό εἶναι τελείως παράλογο, διότι ἡ χαρά καί εὐφροσύνη πρέπει νά συμβαδίζουν μέ τήν ἠθική καί τήν εὐπρέπεια.

«Τό νά χαιρόμαστε μέ ὄλα δέν εἶναι  καλό… ἐπειδή καί ὁ μοιχός χαίρεται ὅταν καταστρέψει τόν γάμο τοῦ πλησίον του… ἄς μήν κοιτᾶμε λοιπόν ἄν κάποιος χαίρεται, ἀλλά ἐάν γιά καλό πρᾶγμα χαίρεται».

Παρ' ὅλα αὐτά ἀκόμα καί κατά τόν 12ο αἰῶνα, ὁ Βαλσαμώνας ὁμολογεῖ ὅτι στην ἐποχή του, παρά τίς ἀπαγορεύσεις, τό ἔθιμο τῶν μεταμφιέσεων βρισκόταν σέ ἀκμή.

Ἔτσι οἱ περισσότερες ἀπό τίς διονυσιακές γιορτές τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων πέρασαν στο Βυζάντιο καί ἔφτασαν μέχρι τά χρόνια μας».[ii]

Οἱ τραγικώτερες ἐπιπτώσεις τοῦ Καρναβαλιοῦ:

•   Βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἀπώλεια τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς

Ἐκτρώσεις ( ἀκόμη καί 100.000 μόνο στήν Πάτρα ἔχουν καταγραφεῖ στίς ἡμέρες διεξαγωγῆς τοῦ Πατρινοῦ Καρναβαλιοῦ. Γενοκτονία!!! ). [iii] 

• Κατασπατάληση τοῦ πλούτου τῶν Δήμων καί τοῦ Κράτους, α) τή στιγμή πού ὑπάρχουν ἄστεγοι, ἄσιτοι, χρεωμένοι, ἄποροι, β) τή στιγμή πού οἱ Δήμοι ἀφήνουν ἀνεκπλήρωτα ἤ ἐλλιπῆ κοινωφελῆ ἔργα καί γ) τή στιγμή πού βουλιάζουμε οἰκονομικά πανεθνικῶς!

Πῶς πρέπει νά ἀνοίγει τό Τριώδιο στή ζωή τοῦ Χριστιανοῦ πού τόν ἑτοιμάζει γιά τό Πάσχα; Μέ φαγοπότια, κραιπάλες καί ἀκολασίες ἤ μέ ἄλλα πράγματα;

«τό Τριώδιο εἶναι ἕνα ἀπό τά λειτουργικά βιβλία τῆς Ἐκκλησίας. Στό βιβλίο αὐτό περιέχονται σχεδόν κάθε μέρα ὕμνοι πού λέγονται Τριώδια, ὕμνοι δηλαδή μέ τρεῖς ὠδές. Οἱ ὕμνοι αὐτοί γενικά λέγονται Κανόνες. Οἱ Κανόνες, στήν ἄρτια μορφή τους καί ἀντίθετα πρός τά Τριώδια, ἀποτελοῦνται ἀπό ἐννέα ὠδές. Τί εἶναι οἱ ὠδές;

Εἶναι ὁμάδες ἀπό τέσσερα ὡς πέντε ἤ καί περισσότερα τροπάρια, πού ψάλλονται ὅλα μέ τόν ἴδιο τρόπο. Ἐνῶ εἶναι μικρότεροι ὕμνοι μέ τρεῖς μόνο ὠδές. Ὠδή εἶναι τό ἱερό τραγούδι. Ἀπό τά Τριώδια λοιπόν αὐτά, λέγεται καί τό βιβλίο Τριώδιο.

Ὅλα αὐτά ὡς ἐδῶ εἶναι ἕνα ἀνιαρό μάθημα. Κι ὅμως,  αὐτά παλαιότερα οἱ χριστιανοί τά ἤξεραν καί δέν ἦσαν περιττά γιά τήν εὐσέβειά τους. Ἀντίθετα, αὐτά καί ὅσα γίνονται καί λέγονται στήν Ἐκκλησία, ἦσαν ἐκεῖνα, πού χαρακτήριζαν τήν ὀρθόδοξη εὐσέβεια. ¨Η ἱερή ὑμνολογία, ἡ βυζαντική ψαλμωδία καί ἡ θεία λατρεία γενικά τῆς Ἐκκλησίας, μαζί μέ τήν ἀνάγνωση τῶν Γραφῶν καί τό θεῖο κήρυγμα, εἶναι τά ἱερά γράμματα καί ἡ παιδεία τῶν Ὀρθοδόξων. Γιά μᾶς τούς Ἕλληνες εἶναι καί ἡ ἐθνική μας γλώσσα, γιατί ὅλα αυτἀ εἶναι γραμμένα στά Ἑλληνικά καί ἡ Θεία Γραφή καί οἱ Ἱερές Ἀκολουθίες. Αὐτό γιά τό Ἔθνος μας εἶναι ἕνα ἐξαιρτεικό προνόμιο. Τριώδιο λέγεται καί ἡ ἐκκλησιαστική περίοδος ἀπό σήμερα ὡς τό Πάσχα, ἐπειδή ὅλο αὐτό τό χρονικό διάστημα, εἶναι σέ χρήση τό λειτουργικό βιβλίο τοῦ Τριωδίου».[iv]

Ἄρα λοιπόν, μέ τό Τριώδιο ξεκινᾶ ἡ πορεία τοῦ Χριστιανοῦ ἀπό τήν «Αἴγυπτο στήν Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας», ἀπό τόν Γολγοθᾶ στήν Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπό τόν προσωπικό Γολγοθᾶ τῶν θλίψεων, τῶν παθῶν καί τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ χριστιανοῦ, στήν ἀνάσταση τῆς ψυχῆς ἀπό αὐτά καί στήν ἀνάτασή της πρός τά Θεῖα καί Ἐπουράνια! Πορεία κατά τήν ὁποία πρέπει νά ἐντείνονται τά κάτωθι:

1. ἡ μετάνοια
2. ἡ κατάνυξη
3. τά δάκρυα
4. ἡ νηστεία
5. ἡ νηφαλιότητα
6. ἡ προσευχή
7. ἡ προσοχή τοῦ βίου, νά εἶναι ἐνάρετος
8. ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ
9. ἡ ἐξομολόγηση
10. ὁ ἐκκλησιασμός καί ἡ συμμετοχή στά Θεῖα Μυστήρια
11. ἡ ἐγκράτεια
12. ἡ εὐσέβεια
13. ἡ εὐπρέπεια
14. ἡ ἁγία πίστη

Ἐπομένως:

•                Τί σχέση ἔχουν οἱ μάσκες τοῦ Καρναβαλιοῦ μέ Αὐτόν πού λέει: «Ἐγώ είμί ἡ Ἀλήθεια»;

•                Τί σχέση ἔχουν: ἡ ψεύτικη ἀτμόσφαιρα τοῦ Καρναβαλιοῦ, ὁ δαιμονικός «Καρνάβαλος», ἡ φτιαχτή ὡραιοποίηση, ἡ γελοιοποίηση τοῦ ἑαυτοῦ μας καί τοῦ πλησίον μας πού εἴμαστε εἰκόνες Θεοῦ καί ἡ λήθη τῆς πραγματικότητος πού καλούμαστε νά ἀντιμετωπίσουμε μέ σωτηριώδη τρόπο, μέ Αὐτόν πού καταδίκαζε κατ’ ἐξοχήν τήν ὑποκρισία καί τόν «πατέρα της τοῦ ψεύδους διάβολο»;

Τελικό συμπέρασμα γιά τό Καρναβάλι:

( Α΄ Κορινθ. 6, 9-10 )

9 "ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι; μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται

10 οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι".

καί τί πρέπει νά κάνει ὁ κάθε Χριστιανός;:

( Α΄ Κορινθ. 6, 11 )

11 καὶ ταῦτά τινες ἦτε· ἀλλὰ ἀπελούσασθε, ἀλλὰ ἡγιάσθητε, ἀλλὰ ἐδικαιώθητε ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ καὶ ἐν τῷ Πνεύματι τοῦ Θεοῦ ἡμῶν».

ΟΧΙ ΣΤΟ ΑΘΕΟ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ!

Μ.Σ. ἐκπ/κός

20 απλοί κανόνες επικοινωνίας με τα παιδιά μας

της Μαρίας Σκαπέρα, (Μ.Ed. ψυχοπαιδαγωγός, εκπαιδευτική σύμβουλος)

Η σωστή επικοινωνία είναι το κλειδί για να μεγαλώσουμε παιδιά υπεύθυνα και συναισθηματικά ώριμα.

1. Ερμηνεύστε τις συμπεριφορές τους. Πολλές φορές τα παιδιά δεν μπορούν ή δεν ξέρουν πώς να πουν αυτό που θέλουν ή αυτό που τα ενοχλεί με αποτέλεσμα να καταφεύγουν σε συμπεριφορές μη αποδεκτές, όπως γκρίνια, επιθετικότητα και αντιδραστικότητα. Εμείς είμαστε που θα πρέπει να σκεφτούμε λογικά και να αντιδράσουμε συνειδητοποιημένα. Οι παρορμητικές αντιδράσεις και οι απαντήσεις χωρίς σκέψη συχνά χειροτερεύουν τις αρνητικές συμπεριφορές των παιδιών.

2. Ακούστε τα. Κάθε μικρή ή μεγάλη ιστορία που έχει να σας πει είναι σημαντική. Κλείστε την τηλεόραση, αφήστε στην άκρη την εφημερίδα και αποφύγετε να απαντήσετε στο τηλέφωνο, όταν θέλει να συζητήσει μαζί σας ή έχει κάτι σημαντικό (για το ίδιο) να σας πει.

3. Κατεβείτε στο ύψος τους. Όταν το παιδί σας μιλάει, γονατίστε στο ύψος των ματιών του και ακούστε το προσεκτικά.

4. Μην λειτουργείτε «εν θερμώ»: Αν είστε πολύ θυμωμένοι λόγω μιας συμπεριφοράς ή κάποιου περιστατικού, αποφύγετε να επικοινωνήσετε, μέχρι να ανακτήσετε την ψυχραιμία και την ηρεμία σας, γιατί είναι αδύνατον να είστε αντικειμενικοί διαφορετικά. Είναι καλύτερα να σταματήσετε και να μιλήσετε στο παιδί αργότερα.

5. Επιβραβεύστε τα: Να θυμάστε τα λόγια ενός πιτσιρικά: « Όταν τα κάνω θάλασσα, κανένας δεν το ξεχνάει. Όταν τα πάω καλά, κανένας δεν το βλέπει». Να θυμάστε να λέτε καλά λόγια και να επιβραβεύετε τις σωστές συμπεριφορές, γιατί δεν είναι αυτονόητες.

6. Μη χρησιμοποιείτε σκληρή κριτική: Αποφύγετε φράσεις όπως: «Είσαι τεμπέλης», «χαζός»,
«ανίκανος», «μην κάνεις σαν μωρό». Μην τις χρησιμοποιείτε ούτε όταν μιλάτε για άλλα παιδιά!

7. Δείξτε θετική διάθεση: Να δείχνετε τη χαρά σας στα παιδιά σας, κάθε φορά που τα βλέπετε.

8. Δώστε το καλό παράδειγμα: Τα παιδιά πάντα αντιγράφουν τις δικές μας συμπεριφορές. Αν τους φωνάζετε, θα φωνάξουν, αν τα χτυπάτε, θα χτυπήσουν, αν είστε αγχώδεις, θα είναι κι αυτά.

9. Δείξτε του ότι υπάρχουν αξίες: Αυτά για τα οποία τα επιβραβεύετε, τους δείχνουν τι θεωρείτε σημαντικό στη ζωή.

10. Μην τους μεταδίδετε τους φόβους και τις ανασφάλειές σας.

11. Μην απαιτείτε να είναι τέλεια. Δεν υπάρχουν τέλεια παιδιά, υπάρχουν όμως ευτυχισμένα.

12. Να τα αγαπάτε πάνω από όλα γι’ αυτό που είναι… και όχι για αυτά που πετυχαίνει. Αν δίνουμε αξία κυρίως στις ικανότητές του, το παιδί μαθαίνει να λειτουργεί για να γοητεύσει και να ευχαριστήσει τους άλλους.

13. Αποφεύγετε να κάνετε κατάχρηση των απαγορεύσεων. Παρόλο που η ύπαρξη κανόνων στο σπίτι είναι χρήσιμη και απαραίτητη, δεν πρέπει να επιβάλλετε πολλούς στο παιδί σας, γιατί δεν θα μπορέσει να τους απομνημονεύσει.

14. Μετά από μια διαφωνία πλησιάστε το. Το παιδί δεν έχει την απαιτούμενη ωριμότητα, οπότε εμείς πρέπει να διατηρήσουμε το διάλογο.

15. Για τιμωρία, επιβάλλετε συνέπειες για την πράξη του. Αυτό δίνει χρόνο στο παιδί να σκεφτεί τι έκανε και να κατανοήσει τη μη αποδεκτή συμπεριφορά, γεγονός που θα το βοηθήσει να λυτρωθεί από τις ενοχές που μπορεί να νιώθει. Δεν χτυπάμε ένα παιδί, ούτε σωματικά ούτε ψυχολογικά.

16. Μην κάνετε κατάχρηση εξουσίας. Η εξουσία σας πρέπει να προστατεύει το παιδί, γνωρίζοντας ότι είστε πιο δυνατοί από αυτό, αλλά δεν πρέπει ποτέ να στρέψετε αυτή τη δύναμη εναντίον του. Η εξουσία σας υπάρχει μόνο για να το καθησυχάζει.

17. Αναζητήστε εναλλακτικές λύσεις. Η καλή επικοινωνία περιλαμβάνει την αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων καθώς και την έκφραση των δικών μας συναισθημάτων και ιδεών. Βοηθάμε το παιδί να καταλάβει ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις και δεν επιβάλλουμε μία εμείς, αλλά βοηθάμε το παιδί να επιλέξει αυτή που του ταιριάζει, βάσει των πιθανών αποτελεσμάτων. Ακόμα και τα πιο μικρά παιδιά μπορούν να καταλάβουν τις συνέπειες μιας πράξης αν τις συζητήσουμε μαζί τους και μπορούν να αποφασίσουν ποια είναι η καλύτερη εναλλακτική λύση.

18. Απαντήστε ανοιχτά. Η χρήση ανοιχτών απαντήσεων αφήνουν την πόρτα της επικοινωνίας ανοιχτή και αποτελούν μια προσπάθεια να καταλάβουμε τι νιώθει και τι εννοεί ο άλλος. Οι κλειστές απαντήσεις από την άλλη, αγνοούν τα συναισθήματα του παιδιού και δείχνουν ότι ούτε ακούσαμε ούτε καταλάβαμε.

19. Αποφεύγουμε την γκρίνια και την κριτική. Επίσης την απειλή, το κήρυγμα, τον εκβιασμό και τη γελοιοποίηση. Η επικοινωνία με τα παιδιά πρέπει να βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό που περιλαμβάνει την ανάγκη να αποδεχτούμε τα συναισθήματα τους. Όταν το παιδί νιώσει ότι το καταλαβαίνουμε, θα αισθανθεί ασφάλεια και θα μιλήσει μαζί

20. Συμμεριστείτε τα όνειρα και τη φαντασία τους. Το να εκφράζουν τα παιδιά επιθυμίες, έστω κι αν ξεπερνούν τις δυνατότητές μας, είναι καλό και χρήσιμο. Το να ακούσουμε το παιδί μας, δε σημαίνει ότι θα πρέπει να το ικανοποιήσουμε. Είναι όμως πολύ σημαντικό να καταλαβαίνουμε το ίδιο και τις επιθυμίες του

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΓΟΝΕΩΝ & ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ Ν.ΒΡΑΣΝΩΝ ΣΑΣ ΕΥΧΕΤΑΙ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ  ΚΑΙ ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΧΑΡΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟΥ ΚΑΡΑΒΙΟΥ

Ως χώρα της θάλασσας, η Ελλάδα είχε το έθιμο του στολισμού του καραβιού

 

Το καράβι συμβολίζει την καινούργια πλεύση του ανθρώπου στη ζωή, μετά τη γέννηση του Χριστού. Έθιμο που υποχώρησε με το χρόνο, μπροστά σε αυτό του δέντρου, αλλά κανένας δεν δείχνει να το έχει ξεχάσει.
Το ελληνικό παραδοσιακό καραβάκι αποτελεί παράδοση των παλαιών εποχών της χώρας μας, που τα παιδιά με αγάπη, χαρά και δημιουργικό νου κατασκεύαζαν τα παιχνίδια τους. Αποτελούσε, όμως, και ένα είδος τιμής και καλωσορίσματος στους ναυτικούς, που επέστρεφαν από τα ταξίδια τους.
Πριν από 50 χρόνια, δηλαδή έως και την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία, συναντούσαμε το καραβάκι σε πολλά ελληνικά σπίτια και στα χέρια των παιδιών που έλεγαν τα κάλαντα. Σήμερα, η παράδοση αυτή τείνει να εξαφανιστεί, μιας και έχει αντικατασταθεί από το ξενόφερτο έλατο.
Συνυφασμένο με αποχωρισμούς και δυσάρεστες αναμνήσεις, αλλά και ως τάμα των ναυτικών σε στιγμές κινδύνου στη θάλασσα, το καράβι δεν θα μπορούσε να συμβολίσει οικογενειακές συνεστιάσεις θαλπωρής, με παρόντα όλα τα μέλη, ή να τονώσει το οικογενειακό αίσθημα. Για το λόγο αυτό, το καράβι σπάνια αποτέλεσε στοιχείο διακόσμησης των ελληνικών σπιτιών τα Χριστούγεννα.»
Εντούτοις, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, συζητήθηκε έντονα στη χώρα μας το ζήτημα κατάργησης του χριστουγεννιάτικου δέντρου και αντικατάστασής του από το καράβι, δεδομένου ότι αυτό συνδύαζε την παράδοση με την οικολογική συνείδηση. Το ζήτημα βεβαίως δεν ήταν τόσο απλό, καθώς παρουσιάστηκε αδιάσειστη επιχειρηματολογία και από τις δύο πλευρές, με αναφορές σε οικολογικά ζητήματα και προτάσεις από ειδήμονες για χρήση φυτών και δέντρων, πλην του ελάτου.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι το Χριστουγεννιάτικο δέντρο εκτόπισε το παραδοσιακό καραβάκι που στόλιζαν οι Έλληνες τις ημέρες των Χριστουγέννων. Σε ορισμένες περιοχές (κυρίως στα νησιά) εξακολουθούν να στολίζουν «καραβάκια», ενώ τα τελευταία χρόνια γίνεται μια αξιέπαινη προσπάθεια ορισμένων Δήμων της χώρας, να επαναφέρουν το έθιμο στην αρχική του μορφή, στολίζοντας στις πλατείες τους καραβάκια αντί για έλατα. Ωστόσο, το χλωρό κλαδί πάντα έμπαινε στο ελληνικό σπίτι τις ημέρες του Δωδεκαημέρου, για να φέρει την ελπίδα για μια καινούρια ανθοφορία, για ένα καλύτερο μέλλον.
Στον ξεχωριστό, το λαμπρό διάκοσμο της γιορτινής ατμόσφαιρας των ημερών των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς που έρχονται, το παραδοσιακό καραβάκι αλλά και το εξωτικά φορτωμένο δέντρο θα χαρίσουν ένα ξεχωριστό άρωμα σε κάθε σπίτι που θα κυριαρχήσουν με τα χαρούμενα και ζωηρά χρώματά τους.
Πηγή:laikiparadosi.blogspot.com/

Γιατί αγρίεψαν τα παιδιά μας;

 (Επιστολή ενός δασκάλου από το Κιλκίς)

• Εκτύπωση 
• E-mail

«Στην ένταξη των νέων στο παρελθόν έγκειται η πιο ουσιώδης λειτουργία της εκπαίδευσης»

(Χ. Άρεντ)

«Αφαιρέστε το φίλτρο και πλύνετέ το στο χέρι. Το εσωτερικό της κανάτας πρέπει να καθαρίζεται με μία μαλακή βούρτσα και να ξεπλένεται με ζεστό νερό. Ξεβγάλτε το καπάκι, βάζοντάς το κάτω από τη βρύση. Καθαρίζετε την εξωτερική επιφάνεια της καφετιέρας με υγρό πανί». (Βιβλίο Γλώσσας Στ’ Δημοτικού, β’ τεύχος, σελ. 43).

Από την παλιά σχολική γραμματική του Χρ. Τσολάκη, η οποία ήταν βασισμένη στη γραμματική του Μ. Τριανταφυλλίδη περάσαμε στις… οδηγίες χρήσης καφετιέραςΤο κείμενο που «καμαρώνει» στο σχολικό βιβλίο-περιοδικό ποικίλης ύλης, τιτλοφορείται «οδηγίες χρήσης καφετιέρας». Μ’ αυτό, υποτίθεται, θα διδάξουμε στους μαθητές μας την προστακτική έγκλιση. Πριν σχολιάσουμε το… άλαλον και κωφόν πνεύμα του κειμένου, μια γλωσσική παρατήρηση. Εκείνο το «πλύνετέ το» τι είναι; Κανείς δεν λέει πλύνετε ή κόψετε, αλλά πλύντε και κόψτε. Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται συγκοπή και ανήκει στα λεγόμενα πάθη των φωνηέντων. (Όπως και η έκθλιψη, η αφαίρεση, η συναίρεση και λοιπά).

Η παλιά σχολική γραμματική του Χρ. Τσολάκη, η οποία ήταν βασισμένη στην γραμματική του Μ. Τριανταφυλλίδη, περιείχε κεφάλαιο στο οποίο ανέλυε τα πιο συνηθισμένα «πάθη των φωνηέντων». Στην νέα γραμματική τους, στην σελίδα 42, φιλοξενείται κεφάλαιο με τίτλο: απαλοιφή φωνήεντος. Καταγράφονται κάποια «πάθη», όμως δεν κατονομάζονται. Όλα είναι απαλοιφές, δηλαδή πασαλείμματα.

Διαβάζω στη νέα Γραμματική: «Σε μερικές περιπτώσεις χάνεται ένα φωνήεν ανάμεσα σε δύο σύμφωνα». Ωραία. Και γιατί δεν γράφουν ότι αυτό ονομάζεται συγκοπή; Άγνωστο. Προφανώς διότι η λέξη συγκοπή είναι παλαιάς κοπής και τα παιδιά δεν πρέπει να κοπιάζουν με πράγματα που ανήκουν στο παρελθόν. Ως γνωστόν ό, τι δεν έχει πρόσφατη ημερομηνία περιφρονείται από το ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.

«Ως γνωστόν ό, τι δεν έχει πρόσφατη ημερομηνία περιφρονείται από το ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ» αναφέρει στην επιστολή του ο Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος από το Κιλκίς

Επιστροφή στην… καφετιέρα. Όποιος δεν γνωρίζει τα της τωρινής εκπαίδευσης, διερωτάται, απορεί και εξίσταται: τι δουλειά έχει ένα τέτοιο κείμενο μέσα σε σχολικό βιβλίο; Ρωτήθηκε, προ καιρού, η τότε (γενική, ειδική δεν θυμάμαι) γραμματέας του υπουργείου για τον διδακτικό στόχο του εν λόγω κειμένου. Απάντηση: να μάθουν τα παιδιά να κάνουν καφέ στους γονείς τους!!» (Ήταν η κ. Δραγώνα… θου, Κύριε, φυλακήν…). Όντως, λαμπρή απάντηση! Εξάλλου το τωρινό σχολείο, οφείλει, για να είναι καινοτόμο και «ανοιχτό στη ζωή», να διδάσκει ό, τι υψοποιό και τιμαλφές μας παρέδωσαν οι προηγούμενες γενεές. Το ψήσιμο του καφέ και οι οδηγίες χρήσεις καφετιέρας, είναι από τα λαμπρότερα και περιάκουστα κατορθώματα του Γένους των Ελλήνων. Γι’ αυτό και οι νέοι, μας τιμούν ιδιαίτερα και απολαμβάνουν τα… «καφέ». (Στο ίδιο κείμενο οι μαθητές μας καλούνται να συμπληρώσουν «γράμματα που λείπουν» σε φράσεις όπως: «Παρακαλούμε αφήστε τις τσάντες σας στο ταμείο. Ζυγίστε μόνοι σας τα φρούτα. Προτιμήστε το κατάστημά σας για τις αγορές σας. Σταθείτε στην ουρά για τυριά. Εκτιμήστε την ποιότητα του λαδιού μας».

«Όλοι οι σοβαροί επιστήμονες, που ασχολούνται με την γλώσσα και την διδακτική της, γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν αθώα παραμυθάκια και ότι κάθε γλωσσικό κείμενο, ακόμα και ένα πρόβλημα μαθηματικών, προάγει αξίες και στάσεις ζωής» προσθέτει στην επιστολή

Θα αντιτείνει κάποιος ότι τα βιβλία υπηρετούν σύγχρονες επικοινωνιακές ανάγκες, παρακολουθούν την αγγελικά πλασμένη εποχή μας. Λάθος. Όλοι οι σοβαροί επιστήμονες, που ασχολούνται με την γλώσσα και την διδακτική της, γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν αθώα παραμυθάκια και ότι κάθε γλωσσικό κείμενο, ακόμα και ένα πρόβλημα μαθηματικών, προάγει συγκεκριμένες αξίες και στάσεις ζωής. Το προαναφερθέν «ερωτηματολόγιο» εξυμνεί την σύγχρονη θεά κατανάλωση. Κάτω από το ευγενές κέλυφος εκμάθησης της προστακτικής, υποφώσκει η κακόβουλη παρότρυνση: καταναλώνω, άρα υπάρχω).

Τέλος πάντων. Ό, τι έγινε, έγινε, «οδηγίες χρήσεις καφετιέρας», κάποιος -ας κάνουμε τον «καλό λογισμό» που έλεγε και ο άγιος Γέροντας Παΐσιος- σκέφτηκε το γήρας των γονιών του, το φιλογονείν, όταν δεν θα μπορούν… μπορεί ο διδάσκων από την σαχλαμάρα, να βγάλει κάτι καλό. Όμως στο βιβλίο εργασιών Γλώσσας διδάσκουμε και «οδηγίες χρήσεις κλιματιστικού». (α’ τεύχος, σελ. 61).

Εδώ τι γίνεται; Η απάντηση είναι απλή. Δάσκαλος με στοιχειώδη πνευματική εντιμότητα, κλείνει το… περιοδικό, αρπάζει Διονύσιο Σολωμό-γιατί θολώνει ο νους του-και διαβάζει στα παιδιά του «οδηγίες χρήσεως»… της ελευθερίας.

«Μητέρα, μεγαλόψυχη στον πόνο και την δόξα»…

«Η καφετιέρα, το κλιματιστικό και λοιπές τιποτολογίες και ανοησίες είναι συστηματική επίθεση κατά της λογικής. Το σχολείο πλέον δεν φωτίζει το νου του μαθητή ούτε προσφέρει προσανάμματα ελευθερίας» αναφέρει επίσης στην επιστολή του

Η καφετιέρα, το κλιματιστικό και λοιπές τιποτολογίες και ανοησίες είναι συστηματική επίθεση κατά της λογικής. Το σχολείο πλέον δεν φωτίζει το νου του μαθητή ούτε προσφέρει προσανάμματα ελευθερίας. Παράγει με την σέσουλα μυαλά υποταγμένα στους νόμους της αγοράς, εθισμένα στην παρασιτικό καταναλωτισμό. Τούτη την εποχή, στα σχολεία, λύσσαξαν με τις δράσεις και κάθε λογής δραστηριότητες, που μόνο στόχο έχουν να διασκεδάσουν τα παιδιά, «να τους μάθουν τον κόσμο σ’ αυτή την μικροκοινωνία του σχολείου δηλαδή να παίξουν τον ίδιο ρόλο που έχει η τηλεόραση στη μέση του σαλονιού: μια παρέλαση εικόνων από τις οποίες δεν βγαίνει κανένα νόημα». (Ν.Πολονύ, «τα χαμένα παιδιά μας», σελ. 134, εκδ. «ΠΟΛΙΣ»).

Έχουμε ανοίξει τόσο τα σχολεία στη ζωή, ώστε η τάξη να γίνει προέκταση της παιδικής ή νεανικής παρέας και η αίθουσα διδασκαλίας προέκταση του παιδικού δωματίου. Ο Παλαμάς σ’ ένα ποίημά του είχε συλλάβει την επερχόμενη «βοή των γεγονότων».

«Λιτά χτίστε τα, απλόχωρα, μεγάλα

γερά θεμελιωμένα, από της χώρας

ακάθαρτης, πολύβοης, αρρωστιάρας

μακριά μακριά τ’ ανήλιαγα σοκάκια

τα σκολειά χτίστε».

Το μεγαλύτερο θύμα όλης αυτής της παράνοιας είναι ο δάσκαλος, η ψυχή του σχολείου. Το «ΠΡΩΤΑ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ» σύνθημα νεοφανές, οι δράσεις και τα παντοειδή προγράμματα, έχουν σκοπό να εκμηδενίσουν τον δάσκαλο, ως φορέα και μεταλαμπαδευτή των αληθειών που συγκλόνισαν τους Πατέρες και τους Μάρτυρες, τους αγωνιστές και τους ήρωες που διέσωσαν το Γένος.

Σύμφωνα με τον Δημήτρη Νατσιό το μεγαλύτερο θύμα του ΝΕΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ είναι ο δάσκαλος, η ψυχή του σχολείου

Το σχολείον ίσον δάσκαλοι δεν ισχύει πλέον. Σήμερα μας θέλουν επικοινωνιακούς και όχι μεταδότες. Μετάδοση και επικοινωνία: η διαφορά είναι ανάμεσά τους τεράστια. Το ένα είναι ρόλος (η επικοινωνία) το άλλο πρόσωπο, το οποίο διδάσκει με την ίδια του την ζωή. Διότι «ου γαρ ο λόγος τοσούτον όσον ο βίος εις την αρετήν άγει» μας κανοναρχεί ο Πλούταρχος. Όταν το σχολείο υιοθετεί επικοινωνιακά μοντέλα, ακυρώνεται η αποστολή του. «Η επικοινωνία είναι το όπλο μαζικής καταστροφής που επέτρεψε την έλευση της κοινωνίας του κοπροθεάματος».

Και, κλείνοντας, πρέπει να μας (συγ)κλονίσει το γεγονός, το να διαφημίζεται, δηλαδή, ως παιδικό, ωφέλιμο ανάγνωσμα, ο «Χάρι Πότερ», στο βιβλίο Γλώσσας Α’ Γυμνασίου, (σελ. 114), γιατί «ξανάφερε τα παιδιά στο διάβασμα» και να μην υπάρχουν οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» του Σολωμού, πουθενά στα βιβλία; Δεν βλέπετε ότι αγρίεψαν τα παιδιά μας και κατάντησαν ωσάν τα θηρία; Γιατί άραγε;

Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος, Κιλκίς